عصمت از دیدگاه شیعه به معناى مصونیت عده‌اى خاص از بندگان خداوند از گناه، اشتباه، سهو و نسیان است. سرمنشأ این مصونیت و عصمت نیز لطفی است که از جانب خداوند شامل حال آن افراد مى شود که در نتیجه فرد معصوم در عین حال که قدرت بر انجام گناه و خطا را دارد، از ارتکاب آن خوددارى می کند شیخ مفید(ره) در این باره مى‌گوید: عصمت، لطفى از جانب خداوند است که شامل حال مکلف مى‌شود و او را از وقوع در معصیت و ترک اطاعت باز مى‌دارد؛ با این که آن شخص قادر به انجام آن‌ دو است.

گناه کبیره، گناهى است که براى ارتکاب آن در قرآن و روایات وعده عذاب داده شود و یا لااقل اکیداً از آن نهى شده باشد.