بررسی سیره صحابه و تابعین، نشان مى دهد که آنها بر زمین سجده مى کردند. جابر بن عبدالله انصارى مى گوید: «از شدت گرما در نماز ظهر سنگریزه ها را از این دست به آن دست مى کردم تا خنک شود و بتوانم بر آن سجده کنم». یعنی اصحاب مقیّد بودند بر زمین سجده کنند و اگر سجده بر زمین لازم نبود این کار پر زحمت جابر لزومى نداشت. یا مسروق بن اجدع از یاران ابن مسعود، اجازه نمى داد کسی بر غیر زمین سجده کند، حتّى هنگامى که به کشتى سوار مى شد، چیزى با خود به کشتى مى برد و بر آن سجده مى کرد.

قرآن در ترسیم فطرت توحیدی انسان می فرماید: «هنگامى که بر کشتى سوار مى شوند خدا را با اخلاص کامل مى خوانند، و غیر او از نظرشان محو مى شود، اما هنگامى که از طوفان و گرداب، رهایى مى بخشد و به خشکى مى رساند باز مشرک مى شوند».  در حقیقت نور توحید در درون همه انسانها نهفته است و آداب و رسوم خرافی و تربیت های غلط بر روی آن پرده می افکند. اما در شدائد که انسان دست خود را از همه اسباب ظاهری کوتاه می بیند بی اختیار به سراغ قدرت ماوراء طبیعت می رود و هر گونه فکر شرک آلود را از دل می زداید.