کتاب «المجازات النبویه» که نام اصلى آن عبارت است از«مجازات الآثار النبویه» تالیف ابوالحسن محمد بن حسین بن موسى سید رضى (359ـ406ق) مى باشد. سید رضى احادیث نبوى که داراى نکاتى بدیع و فصاحت و بلاغتى فراوان بوده است را در آن گرد آورى کرده و توضیح داده است. او در این کتاب با شرح کلمات و عبارات نبى اکرم(صلى الله علیه وآله) از لحاظ لغت، تشبیهات، استعارات و کنایات بیان معجزه‌آسای نبى اکرم(صلى الله علیه وآله) را به نمایش گذارده است.
ابوالحسن محمد بن ابى احمد حسین بن موسى بن محمد بن موسى بن ابراهیم المجاب بن موسى الکاظم(علیه السلام) (359 ـ 406 ق) یکى از بزرگترین علماى شیعه است که خدمات بسیارى در مسیر حفظ ارزش‌ها و میراث علمى مذهب تشیع انجام داده است. دلیل شهرت او بیشتر به خاطر تالیف کتاب گران سنگ «نهج البلاغه» مى باشد که در آن خطبه‌ها، نامه ها و کلمات حکمت آمیز حضرت على (علیه السلام) را گرد آورده است. سید رضى در بغداد متولد شد و در همانجا وفات یافت.
قال الصّادق عليه السّلام :
ما مِنْ اَحَدٍ قالَ فى الحُسَينِ شِعْراً فَبَکى وَ اَبکْى بِهِ اِلاّ اَوْجَبَ اللّهُ لَهُ الْجَنّةً وَ غَفَرَ لَهُ.
هيچ کس نيست که درباره حسين عليه السّلام شعرى بسرايد و بگريد و با آن بگرياند مگر آن که خداوند، بهشت را بر او واجب مى کند و او را مى آمرزد.
رجال شيخ طوسى ، ص 289