این آیات درباره اهل مکّه نازل شد که تصمیم گرفتند پیامبر(ص) را از مکّه بیرون کنند و بعداً این تصمیم، فسخ و مبدّل به تصمیم بر اعدام پیامبر(ص) گردید و به دنبال آن خانه پیامبر(ص) را محاصره کردند، اما پیامبر(ص) از این حلقه محاصره، به طرز اعجازآمیزى بیرون آمده به سوى مدینه هجرت کرد. نزول این آیات درباره یهود مدینه که به پیامبر(ص) پیشنهاد دادند به شام برود با مکی بودن این سوره سازگار نیست.

کسانى که این ایراد را مى کنند، اراده تکوینى و تشریعى را با هم اشتباه کرده اند؛ زیرا هدف از خلقت، عبادت اجبارى نبوده، بلکه عبادت توأم با اختیار است. خداوند انسان را آماده براى اطاعت ساخته، و عقل و قواى مختلف را از درون، و پیامبران و کتب آسمانى و برنامه هاى تشریعى را از بیرون، فراهم نموده است، ولی مؤمن از امکانات خود بهره بردارى نموده و کافر ننموده است. در روایات نیز به این مسئله اشاره شده که خدا انسان را آفرید تا دستور عبادت به آنها دهد.