روايات اسلامى درباره «شفاعت» تأكيد دارند كه انسان گناهکار باید پشیمان و نادم از ظلم و قانون شکنی خود باشد و در صدد جبران برآید و هر كس دوست دارد مشمول شفاعت گردد بايد خشنودى خدا را جلب كند. تواتر روايات مربوط به شفاعت ميان شيعه و اهل سنت به حد تواتر رسيده است.

در قرآن در مورد «شفاعت» چند دسته آیه وجود دارد. اول: آياتى كه به طور مطلق شفاعت را نفى مى كند؛ مثل «فَمَا تَنْفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشّافِعِينَ». دوم: آياتى كه شفاعت را منحصر به خدا می داند؛ مثل «قُل لِلَّهِ الشَّفاعَةُ جَمِيعاً». سوم: آياتى كه شفاعت را مشروط به اذن خدا می داند؛ مثل «مَا لَكُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِىٍّ وَ لاَ شَفِيع». چهارم: آياتى است كه شرايطى براى شفاعت شونده بيان كرده، مثل رضایت خدا. پنجم: آیاتی که مربوط به سلب شفاعت از ظالمان است.