هر چند تخریب از آثار ناگریز جنگ است، امّا ادّعای تخریب هدفمند و متاثر از عقیده، از چند جهت مخدوش است: 1) اسناد معتبری برای این ادعا وجود ندارد. 2) با صریح دستورات اسلامی مبنی بر لزوم احترام به سایر ادیان الهی و حفظ آثار تمدن آنها و پرهیز از خیانت، منافات دارد. 3) در بسیاری از شهرها آثار تمدن ایران قبل از اسلام حفظ شده است و این امر نشان می دهد در مواردی که تخریبی داده به خاطر لوازم جنگ و یا کینه های نژادی عرب و عجم بوده و ربطی به اسلام ندارد.

اسلام مسائل اخلاقى و انسانى را حتّى در ميدان جنگ ناديده نگرفته، و همه جا قهر را با لطف و خشونت را با رحمت، عجين ساخته است. جنگ بايد براى خدا و در راه خدا باشد نه به خاطر جاه طلبى و انتقام جويى. ديگر اينكه جنگ در برابر متجاوز باشد، يعنى تا جنگ بر شما تحميل نشود دست به اسلحه نبريد. در ميدان جنگ از حد تجاوز نكنيد و اصول اخلاقى را رعايت كنيد؛ بنابراين اگر دشمن تسليم شود نبايد به او حمله كرد. از غنائم جنگى سرقت نكنيد و اعضاى دشمن را بعد از كشته شدن جدا ننماييد، پيران و اطفال و زنان را نكشيد و عابدان و رهبانان را كه در بيغوله ها جاى دارند به قتل نرسانيد.