متأسفانه مسلمانانی که جانشین بر حق پیامبر(ص) را کنار زده بودند، کم کم سیره پیامبر (ص) را که مبتنی بر اخلاق و ارزشهای انسانی بود، ترک کردند. این امر موجب شد که در تعامل با مردم، از جمله در فتح ایران، گاهی مرتکب اعمالی شوند که هیچ سنخیتی با آیین الهی اسلام و سیره پیامبر(ص) ندارد. ریشه این رفتارها را می توان در دو چیز دانست: 1- حاکمانی که حکومت را غصب کرده بودند و صلاحیت علمی، عملی و اخلاقی برای رهبری نداشتند. 2- مردمی که بدلیل نوپایی اسلام، هنوز آگاهی و پایبندی لازم به تعالیم اسلامی را نداشتند.

هر چند تخریب از آثار ناگریز جنگ است، امّا ادّعای تخریب هدفمند و متاثر از عقیده، از چند جهت مخدوش است: 1) اسناد معتبری برای این ادعا وجود ندارد. 2) با صریح دستورات اسلامی مبنی بر لزوم احترام به سایر ادیان الهی و حفظ آثار تمدن آنها و پرهیز از خیانت، منافات دارد. 3) در بسیاری از شهرها آثار تمدن ایران قبل از اسلام حفظ شده است و این امر نشان می دهد در مواردی که تخریبی داده به خاطر لوازم جنگ و یا کینه های نژادی عرب و عجم بوده و ربطی به اسلام ندارد.