در روايات تأكيد فراوانى درباره «تقیّه» شده است. از جمله اين كه: «تقیّه» سپر مومن و وسيله نگهدارى اوست، از برترين اعمال افراد با ايمان است، به منزله سر نسبت به بدن است، از سنت هاي پیامبران است و ....

قائلین به فرضیه «جبر اقتصادی» معتقدند: «تقيّه» باعث مي شود انسان در برابر هر خطرى که احساس كرد، ايمان و اعتقاد خود را پنهان كند و خود را از ميدان مبارزه كنار بکشد و ميدان را براى ديگران رها سازد. بنابراین تقیه، انسان را ترسو بار مي آورد؛ در حالي كه اسلام معتقد است تقيّه نه معناي عقب‏ نشينى و خالى كردن ميدان؛ بلكه به منظور باقيماندن در ميدان و مقاومت بيشتر در نيل به هدف است و تغيير شكل مبارزه و استفاده از روش هاى مثبت است، به طوري كه براي جلوگيرى از هدر رفتن بي ‏دليل نيروها و براى حفظ وحدت و جلوگيرى از تفرقه و سوء استفاده دشمن از پراكندگي ها، تقيّه صورت مي گيرد.

اسلام صريحاً اجازه داده كه انسان براي حفظ جان يا مال يا ناموسش موقعي كه اظهار حق، فايده مهمى ندارد، تقيه كند و موقتاً از اظهار آن خوددارى و به وظيفه‌اش بطور پنهانى عمل كند، مانند داستان تقيه عمار. تقيه گاه واجب، گاه حرام و زمانى مباح است. وجوب تقيه آنجاست كه بدون فايده مهمى، جان انسان به خطر بيفتد؛ اما وقتي موجب ترويج باطل، گمراهي مردم و تقويت ظلم شود حرام است. تقيه نه نشانه ضعف است و نه ترس؛ بلكه يك نوع تاكتيك حساب شده براى حفظ نيروهاى انسانى و هدر ندادن افراد مؤمن در راه موضوعات كم اهميت است.