اسلام صريحاً اجازه داده كه انسان براي حفظ جان يا مال يا ناموسش موقعي كه اظهار حق، فايده مهمى ندارد، تقيه كند و موقتاً از اظهار آن خوددارى و به وظيفه‌اش بطور پنهانى عمل كند، مانند داستان تقيه عمار. تقيه گاه واجب، گاه حرام و زمانى مباح است. وجوب تقيه آنجاست كه بدون فايده مهمى، جان انسان به خطر بيفتد؛ اما وقتي موجب ترويج باطل، گمراهي مردم و تقويت ظلم شود حرام است. تقيه نه نشانه ضعف است و نه ترس؛ بلكه يك نوع تاكتيك حساب شده براى حفظ نيروهاى انسانى و هدر ندادن افراد مؤمن در راه موضوعات كم اهميت است.