«رجعت» منحصر به بازگشت دو گروه «مؤمنانِ صالح» و «منافقان و جباران سرسخت» به زندگى دنيا است تا حلقه تكاملى گروه اول و چشيدن كيفر دنيوى گروه دوم تكميل شود. مؤمنان خالصي كه در مسير تكامل معنوى با موانعي در زندگى روبرو شده اند و تكاملشان ناتمام مانده حكمت الهى ايجاب مي كند سير تكاملى خود را از طريق بازگشت مجدد به اين جهان ادامه دهند و شاهد و ناظر حكومت جهانى حق و عدالت باشند و گروهى از منافقان و جباران سرسخت علاوه بر كيفر خاص خود در رستاخيز بايد مجازات هائى در اين جهان، نظير عذاب اقوام گذشته ببينند و تنها راه آن، رجعت است.

معناي «رجعت» اين است كه بعد از ظهور امام زمان(ع) و در آستانه رستاخيز، گروهى از «مؤمنان خالص» و «كفار بسيار شرور» به اين جهان باز مى گردند تا گروه اول مدارج كمال را طى كنند و گروه دوّم كيفرهاى شديد را ببينند. احياى گروهى از مردگان در اين دنيا كاملاً ممكن است. در قرآن مواردى مانند داستان اصحاب كهف كه آن نيز چيزى شبيه به رجعت بود و داستان مرغ هاى چهارگانه ابراهيم(ع) كه بعد از ذبح بار ديگر به زندگى بازگشتند وجود دارد تا امكان معاد را در مورد انسانها يادآوري نمايد.