منظور از صفات «جمال» صفاتى است که براى خداوند ثابت است، مانند علم و قدرت و ازلیّت و ابدیّت و لذا آن را صفات «ثبوتیه» نیز مى نامند. منظور از صفات «جلال» صفاتى است که از خدا نفى مى شود، مانند جهل و عجز و جسمانیت و مانند آن،  لذا آن را صفات «سلبیه» نیز مى نامند.

منظور از سخن گفتن خداوند، سخن گفتن با زبان نیست، زیرا سخن گفتن با زبان و از طریق تارهاى صوتى از عوارض جسم است و درباره خداوند مفهوم ندارد، بلکه منظور سخن گفتن به وسیله الهام قلبى و یا ایجاد امواج صوتى در فضاست چرا که خداوند قادر است بر اینکه امواج صوتى را در فضا بیافریند، و این امواج را به گوش انبیاء و پیامبرانش برساند؛ آنچنان که قرآن در مورد تکلم با موسى بن عمران در وادى ایمن گواهى مى دهد که امواج صوتى در درختی ایجاد شده و موسى را به سوى خود فرا خوانده است.