خداوند در قرآن می فرماید: «چشمها او را نمى بينند؛ ولى او همه چشمها را مى بيند». در واقع این آیه امکان رویت را از خداوند نفی می کند. از مجموع آيات قرآن به خوبى استفاده مى شود كه رؤيت خداوند به هيچ وجه ممكن نيست و برخلاف پندار بعضى كه مى گويند اين آيات تنها ناظر به دنيا است و آخرت را شامل نمى شود، باید گفت آيات مزبور، مفهوم وسيع و گسترده اى دارد كه دنیا و آخرت را شامل مى شود؛ در واقع لحن آیه دلالت بر محال بودن اين امر دارد و چيزى كه محال است دنيا و آخرت در آن تفاوتی ندارد.

دیدن و ملاقات پروردگار همانند ملاقات افراد بشر با یکدیگر نیست؛ بلکه منظور یا مشاهده آثار قدرت او در صحنه قیامت و پاداشها و کیفرها و نعمتها و عذابهاى او است، یا به معنى یک نوع شهود باطنى و قلبى است، زیرا انسان گاه به جایى مى ‌رسد که گویى خدا را با چشم دل در برابر خود مشاهده مى ‌کند، به طورى که هیچ گونه شک و تردیدى براى او باقى نمى ‌ماند. این حالت شهود باطنى در قیامت براى همگان پیدا مى ‌شود، چرا که آثار عظمت و قدرت خدا در آنجا آن چنان آشکار است که هر کوردلى هم ایمان قطعى پیدا مى ‌کند.