موضوع شفاعت اولیاء و انبیای الهی هیچ منافاتی با توحید ندارد و موجب شرک نمی گردد؛ زیرا اولا شفیع فقط واسطه ای در طلب بخشش است نه اینکه خودش گناهکاری را ببخشد و ثانیا به تصریح آیات قرآن این شفاعت به اذن و رضایت خداوند صورت می گیرد. انکارهایی هم که در آیات قرآن درباره موضوع شفاعت ذکر شده، مربوط به ادّعاهای بت پرستان در شفیع شدن بتها می باشد و ارتباطی با شفاعت انبیاء و اولیای الهی ندارد.

برای به دست آوردن «دیدگاه قرآن در مورد شفاعت» باید «مجموعه آیات وارد شده در این زمینه» را بررسی کرد و با صرف دیدن «یک یا چند آیه» نمی توان به حکم قرآن در این زمینه دست یافت. با بررسی «مجموع آیات شفاعت» این نتیجه حاصل می شود که «در قرآن اصل شفاعت انکار نشده است»؛ «قرآن شفاعت شفیعان را با اذن و اجازه خداوند پذیرفته است» و «آنچه نفی شده شفاعت بالاستقلال و بدون اذن الهی است».