برخى پنداشته‌اند كه ضمایر برخی آیات با مرجعشان همخوانى ندارد و این را نشانه غیر وحیانی بودن قرآن دانسته اند؛ در حالی كه تمام این موارد بر اساس قواعد ادبیات عرب آمده و هیچ اشكالی بر قرآن وارد نیست.
براساس قواعد ادبيات عرب، اگر كلمه‌اى مذكّر باشد و به كلمه مؤنّثى اضافه شود، در صورتى كه حذف مضاف جايز باشد و با حذف آن، خللى در معناى جمله پيش نيايد، مى‌توان مضاف مذكّر را به اعتبار خودش مذكّر شمرد و براى آن ضمير، موصول و صفت مذكّر آورد يا آنكه به اعتبار مضاف اليه مؤنّث، آن را مؤنّث به حساب آورد.
قال ابي عبدالله (عليه السلام)
مَنْ مَاتَ فِي طَرِيقِ مَکَّةَ ذَاهِباً أَوْ جَائِياً أَمِنَ مِنَ الْفَزَعِ الاَْکْبَرِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ.
کسى که در راه رفتن يا بازگشتن از مکه بدرود حيات گويد، از ترس و هراس روز قيامت ايمن گردد.
تهذيب الاحکام: 5/23/68