كثرت ذكر يا دوام آن مستلزم مراقبت، حضور و محاسبت مستمر است و چنين حالي دشوار است؛ به فرموده امام صادق(ع) سه چيز است كه مردم توان آن را ندارند: يكي از آنها ذكر كثير خداست. منظور از سختي ذكر كثير، همان حضور قلب و ياد خدا در نهان است وگرنه ذكر علني براي جلب توجه مردم هر چند كثير باشد سهل و اندك است و اگر دائمي هم باشد مقطعي است؛ زيرا دنيا متاع قليل است و چيزي كه براي دنيا باشد اندك.

امام باقر(ع) مي فرمايد: «مؤمن پيوسته در نماز است، مادامي كه در ذكر خدا باشد، خواه ايستاده، خواه نشسته يا خوابيده». پس كثير الذكر، كثير الصلاة است و دائم الذكر، دائم الصلاة و هر اثري كه بر دوام صلاة مترتب است، بر دوام ذكر خدا نيز مترتب است. البته در خصوص مواردي كه چنين تنزيل عمومي و عموم تنزيل روا باشد وگرنه با صرف ذكر نمي شود نماز را ترك كرد، چون حكم فقهي نماز جايگاه خاص خود را دارد.