یکی از آثار برجای ‌مانده نگرش عثمانی در مذهب اهل سنت، بی‌ توجهی به خلافت شش ‌ماهه امام مجتبی(ع) است که نه آن را از عهد خلفای راشدین می‌ شناسند و نه از دوره ملوکی محسوب می‌ کنند. در اصل آنها این خلافت را چندان به رسمیت نمی‌ شناسند؛ این وضعیت در حالی است که اکثریت مسلمین تابعیت از وی را به عنوان خلیفه مسلمین پذیرفته بودند؛ البته روشن است که در آن برهه شکاف عمیقی میان مسلمانان به وجود آمده بود و همزمان با امام، معاویه نیز در شام مدعی خلافت بود، گرچه به قول خودِ وی از میان انصار تنها یک نفر با او همراه بود.

خلافت از دیدگاه شیعه، ولایتى الهى مانند نبوّت است و خلیفه پیامبر(ص) عهده دار مناصب گوناگونى مثل تبلیغ و تبیین مجملات و... می باشد. نصب خلیفه لطفى از جانب خداست و سپردن این امر به افراد امّت جایز نیست؛ زیرا برای امام شرایطی مثل علم، عصمت، پاکى نفس و... لازم است که فقط خدا از آنها آگاه است نه افراد بشر. ضمن اینکه پیامبر(ص) خطاب به برخی قبائل از لزوم تعیین خلیفه از طرف خدا خبر داده است.