به ستوه آمدن مردم عراق از ستم بنی امیه موجب شد مقدمات قیام در میان آنها فراهم گردد. آنها دنبال رهبری برای قیام خود بودند و برای همین سیل نامه های خود را سوی حضرت سیدالشهدا(ع) گسیل داشتند. اگرچه این قوم در حق حضرت علی(ع) و امام حسن(ع) بی وفایی کرده بودند، اما بیعت آنها با امام حسین(ع) حجت را بر آن حضرت تمام کرد.

حضرت سیدالشهدا(ع) دو روز مانده به ماه رجب سال60 هجری، شبانه و همراه با فرزندان و برادران و دیگر اعضای خاندان خود از مدینه خارج شدند و از راه شناخته شده و اصلی مکه به طرف این شهر راه افتادند و در پاسخی به جناب مسلم بن عقیل - که به خاطر تعقیب دشمنان پیشنهاد داد از راه فرعی مکه بروند -، که نشان از شجاعت و صلابت حضرت در قیام دارد فرمودند که هرگز این کار را نمی کند.