به ستوه آمدن مردم عراق از ستم بنی امیه موجب شد مقدمات قیام در میان آنها فراهم گردد. آنها دنبال رهبری برای قیام خود بودند و برای همین سیل نامه های خود را سوی حضرت سیدالشهدا(ع) گسیل داشتند. اگرچه این قوم در حق حضرت علی(ع) و امام حسن(ع) بی وفایی کرده بودند، اما بیعت آنها با امام حسین(ع) حجت را بر آن حضرت تمام کرد.
حضرت سیدالشهدا(ع) دو روز مانده به ماه رجب سال60 هجری، شبانه و همراه با فرزندان و برادران و دیگر اعضای خاندان خود از مدینه خارج شدند و از راه شناخته شده و اصلی مکه به طرف این شهر راه افتادند و در پاسخی به جناب مسلم بن عقیل - که به خاطر تعقیب دشمنان پیشنهاد داد از راه فرعی مکه بروند -، که نشان از شجاعت و صلابت حضرت در قیام دارد فرمودند که هرگز این کار را نمی کند.
الإمامُ عليٌّ(عليه السلام)
مَنْ آثَرَ على نَفْسِهِ استحَقَّ اسمَ الفضيلةِ
هر که ايثار کند، برازنده نام فضيلت است
ميزان الحکمه، جلد 1، ص 26