آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

به ستوه آمدن مردم عراق از ستم بنی امیه موجب شد مقدمات قیام در میان آنها فراهم گردد. آنها دنبال رهبری برای قیام خود بودند و برای همین سیل نامه های خود را سوی حضرت سیدالشهدا(ع) گسیل داشتند. اگرچه این قوم در حق حضرت علی(ع) و امام حسن(ع) بی وفایی کرده بودند، اما بیعت آنها با امام حسین(ع) حجت را بر آن حضرت تمام کرد.

در حدیثى مى خوانیم امام حسین(علیه السلام) به عبدالله بن زبیر چنین فرمود: «أَتَتْنی بَیْعَةُ أَرْبَعینَ أَلْفاً یَحْلِفُونَ لِی بِالطَّلاقِ وَ الْعِتاقِ مِنْ اَهْلِ الْکُوفَةِ»؛ (بیعت چهل هزار تن از مردم کوفه که در وفادارى به طلاق و عتاق سوگند خورده اند(1) به دستم رسیده است).

عبدالله ابن زبیر عرض کرد: «آیا مى خواهى به سراغ مردمى بروى که پدرت را کشته و برادرت را از نزدشان بیرون کردند؟».(2) این روایت نشان مى دهد که مردم عراق از ظلم و ستم بنى امیّه به ستوه آمده بودند، و هتک مقدّسات الهى و ارزش هاى اسلامى به وسیله این بازماندگان عصر شرک و جاهلیّت همه را به ماهیّت این جنایت کاران خائن آشنا ساخت و تردیدى براى مردم در کفر آنها باقى نگذارد.

لذا آنها به دنبال رهبرى مى گشتند که در سایه او قیام کنند، چه رهبرى بهتر از امام حسین(علیه السلام).

سیل نامه هاى کوفیان و بیعت آنان با امام(علیه السلام) حجّت را بر حضرت تمام کرد، هر چند این افراد بى وفا این بار هم عهد و پیمان خود را شکستند و سرانجام امام(علیه السلام) را تنها گذاردند.(3)