ابن عساکر در تاریخ خود از جلهمة بن عرفطه نقل کرده است : من به مکّه آمدم و در آنجا قحطى بود . قریش گفتند : اى ابوطالب سرزمین ما خشک شده و آبى براى خوردن نداریم ، بشتاب و طلب باران کن . ابوطالب بیرون آمد و همراه او جوانى بود که گویا خورشیدِ پشت ابرى است ... پس ابوطالب آن جوان را گرفت و پشت او را به کعبه چسباند و با اشاره انگشت آن جوان را پناهگاه خود قرار داد، در حالى که هیچ ابرى در آسمان نبود، ناگاه ابرها از این سو و آن سو آمدند و باریدند و بسیار باریدند و آب جارى شد و دشت و بیابان سرسبز گردید.