محبّ الدین، ابوالعبّاس، احمد بن عبدالله بن محمّد طبرى، عالمى عامل و داراى منزلتى بزرگ و با آثار اسلامى و فقه آشنا بود. او در سال 615 زاده شد و در سال 694 در گذشت. در سرزمین مصر نزد شیخ مجدالدین قشیرى به دانش اندوزى پرداخت و «التنبیه» را شرح کرد و کتابى درباره مناسک حجّ تالیف کرده است.از سویی طبرى بزرگ شافعیان و محدّث حجاز به شمار مى رفت، هم چنین سیوطى مى گوید: محبّ طبرى، امام، محدّث، فقیه حرم و شیخ شافعیان و حدیث شناس حجاز و پیشوایى زاهد بود.
محب الدین طبرى مى نویسد: نبىّ خاتم(ص) شباهت على(ع) را به پنج تن از پیامبران(ع) در فضائل و کمالات، بیان کرده و (بنابر نقل ابوالحمراء) فرموده است: «هر که مى خواهد دانش آدم و فهم نوح و حکمت یا داورىِ ابراهیم و زهد یحیى بن زکریّا و صلابت موسى بن عمران را ببیند، على بن ابى طالب را بنگرد».
امام علی در خطبه ای خود را صدیق اکبر معرفی کرده و به اسلام آوردن شان قبل از ابوبکر و عمر اشاره می کند و این حدیث را جماعتی از اهل سنت نقل می کنند. همچنین در حدیق دیگری امام کسی را که بعد از خودشان بخواهد به خود چنین لقبی بدهد را دروغگو معرفی می کنند. این حدیث را نیز جماعت بسیار زیاد دیگری با اسناد صحیح نقل می کنند.
قال الصّادق عليه السّلام :
ما مِنْ اَحَدٍ قالَ فى الحُسَينِ شِعْراً فَبَکى وَ اَبکْى بِهِ اِلاّ اَوْجَبَ اللّهُ لَهُ الْجَنّةً وَ غَفَرَ لَهُ.
هيچ کس نيست که درباره حسين عليه السّلام شعرى بسرايد و بگريد و با آن بگرياند مگر آن که خداوند، بهشت را بر او واجب مى کند و او را مى آمرزد.
رجال شيخ طوسى ، ص 289