به استناد آيات و روايات، دعا خود امري عبادي است، از اين رو بعضي مي گويند: خدايا تو دستور دادي دعا كنيد، ما هم اطاعت مي ‏كنيم؛ چه درخواست، عملي شود و به ما بدهي و چه ندهي راضي به رضاي تو هستيم. بديهي است اينان دعا را به خاطر عبادت بودن آن انجام مي ‏دهند.

علماى اهل سنت روایاتى را در مورد انتصابى بودن امامت از پیامبر(ص) نقل کرده اند. به عنوان نمونه؛ ابن هشام از پیامبر(ص) نقل مى کند که فرمود: «امر امامت و خلافت و جانشینى من به دست خداست و هر جا که صلاح بداند قرار مى دهد».

اهل سنت در اثبات مشروعیّت حکومت بوسیله بیعت، به دلایلى تمسک کرده اند که در پاسخ باید گفت: 1- در روایاتی پیامبر(ص) امامت و حکومت را امری الهی می داند نه امری واگذار شده به مردم. 2- بیعت مردم حتی با پیامبر(ص) بیعتی برای یاری و اطاعت ایشان بوده نه بیعتی مشروعیت بخش به رسالت و حکومت ایشان. 3- حق حکومت به عنوان حقی الهی فقط از راه نص و نصب به پیامبر یا امام واگذار می شود نه بیعت. 4- عصمت که مهم ترین شرط امامت است، را غیر از خداوند کسی نمی داند؛ لذا باید از جانب خدا و رسول او تعیین شود و... .