ابوالقاسم قیس بن سعد بن عباده، صحابى بزرگ و از اشراف و رؤسا و سیاستمداران و جنگ آوران و سخاوتمندان و سخنرانان و زُهّاد و دانشمندان عرب، و از استوانه هاى دین و پایه هاى مذهب به شمار مى رفت.  قيس به منزله رئيس پليس پیامبر(ص) بود. على(ع) نيز او را در خلافتش به حکومت مصر گماشت و او در آنجا با زيرکى، کاردانى و سياستش در برابر معاويه و عمرو عاص مقاومت مى کرد. سخنرانی ها و گفته های او همه گواه بر تبحّر او در معارف الهى است، و گام هاى بلند او را در شناخت قرآن و سنّت نشان مى دهد.

ابوالحسن محمّد بن احمد بن ابراهیم طبا طبا ابن اسماعیل بن ابراهیم بن حسن بن امام حسن بن على بن ابى طالب(ص) مشهور به ابن طباطبا؛ وى عالمى نیرومند، شاعرى ماهر، و یکى از اساتید ادبیّات بوده است. حموى در «معجم الاُدباء» از او نام برده و نوشته :وى به هوش و زیرکى، صفاى باطن، سلامت ذهن، اهداف و مقاصد نیکو مشهور بوده است. وى در اصفهان متولّد شده و در همانجا در سال (322) وفات کرده است.