ابوالحسن على بن احمد جرجانى معروف به جوهرى، میزانى از موازین ادبیّات و یکى از پشتوانه هاى علوم عربى و از نوآوران و شگفتى آفرینان در صنعت شعر بوده است. وى از دست پرورده ها و ندیمان و شعراى صاحب بن عُبّاد بوده است. وی بعد از سال 377 و قبل از سال 385 در جرجان، و در حال حیات صاحب بن عُبّاد، دیده از جهان فرو بست.

صاحب، کافى الکُفاة، ابو القاسم اسماعیل بن ابوالحسن عبّاد بن عبّاس بن عبّاد بن احمد ابن إدریس طالقانى، در یکى از بلاد فارس در اصطخر یا طالقان در 16 ذى القعده سال 326 متولّد شده است .نبوغ وى در علوم و مهارت او در فنون ادبیّات شایع است. شیخ بهایى او را از علماى شیعه و هم طراز با کلینى و صدوق و شیخ مفید و شیخ طوسى و شهید و نظیر آنها قرار داده است . صاحب، دو انگشتر داشت که نقش یکى از آنها این کلمات بود :على الله توکّلت***وبالخمس توسّلت.

ابوالحسن محمّد بن احمد بن ابراهیم طبا طبا ابن اسماعیل بن ابراهیم بن حسن بن امام حسن بن على بن ابى طالب(ص) مشهور به ابن طباطبا؛ وى عالمى نیرومند، شاعرى ماهر، و یکى از اساتید ادبیّات بوده است. حموى در «معجم الاُدباء» از او نام برده و نوشته :وى به هوش و زیرکى، صفاى باطن، سلامت ذهن، اهداف و مقاصد نیکو مشهور بوده است. وى در اصفهان متولّد شده و در همانجا در سال (322) وفات کرده است.