ابوحسین على بن محمّد بن جعفر بن محمّد بن محمّد بن زید بن على بن حسین بن على بن ابى طالب(ع)، کوفى حِمّانى مشهور به أفوه؛او در زمره پیشتازان فقهاى عترت و مدرّسین آنها، و در بلندترین مکان در میان خطیبان بنى هاشم و شاعران شگفتى آفرین، قرار دارد. از امام هادى(ع) سؤال شد: شاعرترین مردم کیست؟ فرمود: حمّانى است. سیّد حمّانى در نپذیرفتن ستم و سرسختى و صلابت و قوّت قلب و آرامش و صراحت لهجه و جسارت بر دشمنانش شُهره بود و آنها را از خاندان پاکش به ارث برده بود.

حمّانى افوه در مدحِ یکى از فرزندان امیرالمؤمنین(ع) به فضائل حضرت اشاره کرده و چنین سروده است: اِبن الّذی ردّت علیه الشمس *** فی یوم الحجاب؛ فرزند آن کسى است که خورشید در روزى که غروب کرد براى او برگشت. وابنُ القسیم النار فی *** یوم المواقف والحسابِ؛ فرزند قسمت کننده جهنم در روز جایگاه ها ومواقف و حساب رسى. مولاهم یوم الغدیر *** برغمِ مرتاب وآبی؛ او مولاى آنها شد در روز غدیر به رغم مخالفتِ شکّ کننده و امتناع ورزنده.

أفوه درباره غدیر چنین سروده: قالوا أبو بکر له فضله *** قلنا لهم هنّأهُ اللهُ؛ گفتند: ابوبکر نیز فضیلت دارد. به آنها گفتیم: خدا گوارایش کند. نسیتمُ خطبةَ خمٍّ وهل *** یُشبّهُ العبد بمولاه؛ خطبه غدیر خم را فراموش کردید، و آیا بنده به مولایش تشبیه مى شود؟ إنّ علیّاً کان مولىً لمن *** کان رسول الله مولاه؛ همانا على مولاى کسى است که رسول خدا مولاى او است... .