این سخن باطل است زیرا: اوّلا: شخص پیامبر(ص)، امام على(ع) را وصىّ براى بعد از خودش قرار داد. ثانیاً: در احراز مقام خلافت الهى، بلوغ شرط نیست؛ حضرت یحیى(ع) و حضرت عیسى(ع) نمونه های آنند. ثالثاً: این اشکال در حقیقت اجتهاد در مقابل نصّ و اعتراض به رسول خدا(ص) است.

خلیفه در لغت به کسى اطلاق مى شود که جانشین کسى شود تا قیام به امر او کند یا به جهت غایب بودن آن شخص یا مرگ او یا عجز او و یا به جهت تشریف. خلیفه در قرآن وحدیث، در صورت مطلق آمدن، ظهور در خلافت الهى دارد مثل «إنی جاعل فی الارض خلیفة» و در اصطلاح دینى خلیفه پیامبر(ص) کسى است که بر اساس خیر و عدل حکم کند و از روش خدا تخطی نکند؛ زیرا سلطنتش به سلطنت الهى مرتبط است و طبق حکم عقل، نصّ قرآن و روایات نبوى منصبى الهى است، چنانکه پیامبر(ص) خطاب به بنی عامر بن صعصعه امر خلافت را به دست خدا دانست.