اگر الزامی به حجاب در جوامع دینی مشاهده می شود، طبق فرامین الهی و برای حفظ منافع و مصالح عالی است؛ نه یک استراتژی سياسی موقت. حجاب‏ از واجبات و مسلّمات، بلكه از ضروريّات دين‏ اسلام است؛ دین انسان را ملزم به صیانت از گوهر حیاء در پوشش، نگاه، گفتار، رفتار و آرایش می نماید. این وجوب دینی حجاب فرآیندی منطبق با فطرت توحیدی و در راستای حفظ گوهر حیاء است که در تمدن ها و ادیان پیشین نیز بدان پرداخته می شد. بازشناسایی زنان به عفت و مصونیت از آزارها؛ حفظ مردان از شعله غریزه؛ مصونیت خانواه؛ کاهش فرزندان نامشروع؛ حفظ ارزش و احترام زن؛ استواری اجتماع و حفظ نيروی فعال و كم كردن هزينه اقتصادی و ايجاد آرامش روحی زنان و مردان و ... از حکمت های وجوب دینی حجاب است.

فلسفه «حجاب» چيز پنهانى نيست؛ زيرا اولاً: برهنگى زنان كه طبعاً پيامدهائى مانند آرايش و عشوه گرى و ... به همراه دارد، مردان مخصوصاً جوانان را در حالت تحريك دائم قرار مى دهد. ثانياً: آمارهاى قطعى و مستند نشان مى دهد كه با افزايش برهنگى در جهان، طلاق و از هم گسيختگى زندگى زناشوئى در دنيا به طور مداوم بالا رفته است. ثالثاً: گسترش دامنه فحشاء و افزايش فرزندان نامشروع، از دردناك ترين پيامدهاى بى حجابى است. رابعاً: مسأله «ابتذال زن» و «سقوط شخصيت او» حائز اهميت فراوان است كه نيازى به ارقام و آمار ندارد.