بیشتر علمای شیعه بر جواز و امکان تفسیر قرآن استدلال کرده و حجّیبت تفسیر غیر معصوم را پذیرفته اند؛ این علما کتب تفسیر نوشته و در اجتهاد فقهی خود بر تفسیر قرآن تکیه کرده اند.
تنها بخشی از علمای شیعه(اخباریان) در برهه ای از زمان اعتقاد داشتند که تفسیر قرآن فقط با روایات اهل بیت جایز است و دیگران حق تفسیر ندارند!
این درحالی است که برخی از علمای اهل سنت نیز فقط تفسیر پیامبر، صحابه و تابعین را حجّت می دانستند!

خداوند در سوره آل عمران آیات قرآن را به دو دسته محکم و متشابه تقسیم می کند.علما درباره تأویل آیات متشابه با کمک آیات محکم و سنّت اثبات شده و مسلم، وحدت نظر دارند. قرآن با انتقاد از تاویل آیات متشابه به وسیله فتنه گران که در پی سوءاستفاده از آیات قرآن هستند و برای پرهیز از غلطیدن در دام تجسّم و تشبیه و مخالفت با اصول مسلم قرآنی موجود در آیات محکم، تاویل اینگونه آیات را تابع شرایط و ضوابط خاص تفسیری دانسته که توسط راسخون در علم صورت می گیرد.

شیعیان معتقدند که ائمه اهل بیت(ع) شایستگى تفسیر و تأویل قرآن را دارند؛ زیرا اهل بیت(ع) راسخون در علم و اهل ذکرند که خداوند در قرآن دستور مراجعه به آنها را داده است. ولی اهل سنت معتقدند که در مورد تفسیر قرآن تمام اصحاب شایسته اند و پس از آنها، علماى امّت اسلامى سزاوار تفسیر کردن قرآنند و در مورد تأویل، بیشتر آنان گفته اند: کسى جز خداوند بر تأویل قرآن آگاه نیست.