اسلام دنیاگرایی را نفی و آخرت طلبی را ترویج می کند و این با «توسعه» سازگاری ندارد. از این رو بخشی از روایات دنیا را پست می دانند. امام علی(ع) در حدیثی می فرماید: «دنیا سرایی است که آغشته به بلاها و معروف به حیله ها و فریب ها است». همچنین روایاتی نیز دنیا را ستوده اند؛ امام باقر(ع) می فرماید: «دنیا کمک خوبی برای آخرت است». همچنین خداوند می فرماید: «با آنچه خدا به تو عنایت کرده خانه آخرتت را طلب نما و نصیب خود را از دنیا فراموش نکن». در واقع استفاده از نعمت های الهی باید در مسیر سعادت اخروی باشد.

گروهی از روحانیان، که میان زندگی زاهدانه و ایمان به مسیح پیوندی عمیق یافتند، حاضر به تحمل زندگی اشرافی نبودند. از سوی دیگر، گسترش فرهنگ گنوسی که تقابلی میان روح و ماده برقرار می کرد، گروهی را به مبارزه با خواهش های جسمانی سوق داد. در این فرهنگ حتی ازدواج هم نوعی رویکرد منفی به زندگی پست جسمانی بود که تنها برای فرار از زنا به رسمیت شناخته می شد. تعلیمات پولس در ایجاد این نگرش بی تأثیر نیست. او مجرد بود و تجرد را توصیه می کرد.