در اسلام، خدا وجودى یکتا و بى همتاست، هیچ گونه شبیه و نظیرى ندارد و از تمام عیوب و نواقص پاک و منزّه است. ولی خدا از نظر «باب» و «بهاء» خودشان هستند، تا آنجا که «بهاء» خودش را خالق خدایان می داند و علی محمد باب هم پس از نوشتن قریب دو صفحه مشتقّات «فردیّت» و یکتایى خداوند، براى این که به خدایى خودش لطمه وارد نشود، در آخر می گوید: البته به هر کس بخواهی فردیت را عطا می کنی.

سوره ی اخلاص، معنایی از توحید ارائه می کند که مستلزم نفی تثلیث است: «بگو: او خداوند یکتا و یگانه است * خداوندى بى نیاز است که همه نیازمندان قصد او مى کنند * (هرگز) نزاد، و زاده نشد * و براى او هیچ گاه شبـیه و مانندى نبوده است». در این آیات خدای پسر به هر معنایی که از تولد اراده شود مورد تأیید قرآن نیست. به علاوه، تولد یافتن خداوند از چیزی دیگر را نیز مردود می شمارد. همچنین نباید هیچ چیزی را در کنار الله و همتای وی قرار داد و بنابراین هم ذاتی و همتایی شخصیت های تثلیث را انکار می کند.