شیعه معتقد است که امامان بعد از پیامبر(ص) همان دوازده امام از عترت پاک او هستند، به این ترتیب: على(ع) حسن بن على(ع) حسین بن علی(ع) علی بن الحسین(ع) محمد بن علی(ع) جعفر بن محمد(ع) موسی بن جعفر(ع) علی بن موسی(ع) محمد بن علی(ع) علی بن محمد(ع) حسن بن علی(ع) و محمد بن الحسن(ع). در منابع اهل سنت مثل صحیح بخارى و مسلم نیز به دوازده امام که همگى از قریش اند هستند اشاره شده است.
بعد از مرگ محمد بن کیا بزرگ امید، فرزند وى، حسن بن محمد معروف به حسن دوّم، به جاى پدر نشست. وى در هفدهم ماه رمضان سال 559 نمایندگان تمامى قلاع را فراخوانده و گفت که من حامل پیام جدیدى از امام غایب هستم. امام غایب شریعت و تکلیف را از دوش شما برداشته و شما را به قیامت رسانده است. وى بعد از ایراد خطبه اى عربى، از منبر پایین آمد، نماز عید خواند و دستور داد که در روز ماه رمضان سفره انداخته و همه افطار نمایند و آنرا عید قیامت نام نهاد. بعد از چندى حسن، خود را به عنوان امام مطرح ساخت.
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
ما مِنْ عَيْنٍ بَکَتْ لَنا اِلاّ نُعِّمَتْ بَالنَّظَرِ اِلَى الْکَوْثَرِ وَ سُقِيَتْ مِنْهُ.
هيچ چشمى نيست که براى ما بگريد، مگر اينکه برخوردار از نعمتِ نگاه به (کوثر) مى شود و از آن سيرابش مى کنند.
جامع احاديث الشيعه ، ج 12، ص 554