این کتاب تالیف یکی از مبلّغین بهائیّه به نام میرزا حیدر علی اصفهانی است که در سال 1338 هجری در "عکّا" فوت کرده است. این کتاب به ظاهر شرح حالات و مسافرت خود مؤلّف است که در ضمن یک مقدّمه و نه بهجت و خاتمه نوشته می شود، ولی در حقیقت یکی از کتب استدلالیّه و تبلیغی این طائفه است.

این کتاب به قلم عزیز الله سلیمانی اردکانی در سال 1326 شمسی، با تصویب لجنه ملّی نشریّات امری و با اجازه ی محفل روحانی ملّی بهائیان ایران در تهران به چاپ رسیده است. در این کتاب، شرح حال نه نفر از مبلّغین بهائیّه به طور مشروح نوشته شده است. مؤلّف تا توانسته، مقامات علمی و اخلاقی و عملی انان را بالا برده و در هر موردی که اشاره به مباحثه و احتجاج آنان می نماید،به غلبه و پیروزی ایشان اشاره کرده. در موردی که اسمی از مخالفین خودشان می برد، با حالتی تحقیر آمیز و با اهانت و استهزاء و تعبیرات سوء می باشد.