پس از رحلت پیامبر(ص)، خلیفه اول و دوم هرگونه نقل و نوشتن احادیث آن حضرت را ممنوع کردند. خلیفه اول با این استدلال که قرآن به عنوان مرجع تبیین حلال و حرام در میان ما وجود دارد، نقل حدیث را ممنوع کرد. خلیفه دوم نیز در مبارزه با نقل حدیث به این اقدامات دست زد: 1- دستور به از بین بردن هر نسخه مکتوب حدیث. 2- نهی شدید مبلغین، از نقل حدیث. 3- مبارزه با نقل حدیث، از طریق مجازات و زندانی کردن. بدین ترتیب با تصمیمی سیاسی، مردم از مهم ترین مرجع اسلامی بعد از قرآن و بزرگ ترین منبع معارف محروم شدند.