فقها درباره این مساله نظريّه هاى متفاوتى بیان نموده اند. مثلا مرحوم یزدی، نویسنده عروة الوثقی می فرماید: «کسی که برای انجام عبادتی اجیر می شود دین و حقی بر عهده اش قرار می گیرد؛ و ادای دین نیز واجب است؛ بنابراین می توان گفت: به هنگام اداى دين قصد اطاعت امر خدا كند». ایشان راه حل بهتری نیز ارائه می دهد و آن اینکه: «انسان يك داعى و انگيزه بر عبادت دارد، و آن قرب خداوند است؛ و گاهى بر ايجاد اين انگيزه، انگيزه ديگرى دارد، که آن را «داعى بر داعى» مى گويند؛ و این انگیزه می تواند غیر الهی باشد».

امام علی(ع) در واپسین لحظات عمر خود به اصبغ ابن نباته فرمودند: «روزي پيامبر(ص) به من فرمود: به مسجد مي ‏روي و به مردم مي گويي: لعنت خدا و فرشتگان و انبيا بر كسي كه به غير پدرش انتساب پيدا كند و به غير مواليانش ارتباط داشته و اين رابطه را قطع كند و اجرت اجیر را ندهد. وقتی منظور ایشان را از این جملات پرسيدم فرمود: من پدر شما هستم. هر كه به پدرش ارتباط نداشته باشد با پيامبر(ص) ارتباط ندارد و مشمول لعنت خدا و فرشتگان است. من مولاي شمايم ارتباطتان را با من قطع نكنيد. من اجيرم، اجرتم را بدهيد. اجرتم نيز همان محبت خاندانم است».