زاهد، بى تكلّف و در كمالِ قناعت زندگى مى كند تا ديگران را به آسايش برساند. او از اينكه نيازمندان بخورند و بپوشند، بيشتر از آن لذّت مى برد كه خود بخورد و بپوشد. «همدردى» و شركت عملى در غم محرومان و مستمندان، يكى ديگر از انگيزه هاى زاهد است؛ یعنی اگر امكانات اجازه نداد به دیگری کمکی کند لااقل سعى مى كند به صورت محروم ترين افراد جامعه زندگى كند تا از رنج و درد محرومان، بكاهد. «آزادگى» نيز از ديگر انگيزه هاى زاهد است؛ زهد و قناعت، از آنجا كه نيازها را كم مى كند، آدمى را از قيد اسارت در برابر اشخاص و اشياء رها مى سازد.