نگاهي به حقيقت «فرشته»

حقيقت «فرشته» چيست؟

وجود فرشتگان از امور غيبيه اى است كه با ادله نقليه قابل اثبات است و به حكم ايمان به غيب، آنها را بايد پذيرفت؛ موجوداتى عاقل و با شعور كه سر بر فرمان خدا دارند و هرگز معصيت او را نمى كنند، وظائف مهمي از سوى خداوند بر عهده دارند و پيوسته مشغول تسبيح و تقديس خداوند هستند. انسان به حسب استعداد تكامل از آنها برتر است، گاه به صورت انسان در مى آيند و بر انبياء و حتى غير انبياء ظاهر مى شوند، نه غذا مى خورند و نه آب مى نوشند و نه ازدواج دارند، نه خواب دارند نه سستى و غفلت، مقامات مختلف و مراتب متفاوت دارند.

اعتراض فرشتگان به خلقت انسان

فرشتگان الهى چگونه دریافتند که خلیفه خدا در روى زمین فسادانگیز و خونریز است؟

طبعاً محدودیت ماده مرکز نزاع و تزاحم است، این وضع مخصوصاً در صورتى که توأم با احساس مسئولیت کافى نباشد، سبب فساد و خونریزى مى شود.  شاید هم پرونده سوء پیشینه انسانها، سبب بدگمانى فرشتگان نسبت به نسل آدم شد. لذا خداوند هم در پاسخ فرشتگان هرگز آن را انکار نفرمود، بلکه اشاره کرد در کنار این واقعیت، واقعیت هاى مهم ترى درباره انسان و مقام او وجود دارد که فرشتگان از آن آگاه نیستند!

ویژگیهاى فرشتگان

قرآن ویژگیهاى فرشتگان را چه چیزى بیان مى کند؟

بر اساس آیات قرآن، فرشتگان موجوداتی با عقل و شعور و مطیع خداوند هستند. آنان وظایف مهمی دارند، از جمله: حمل عرش الهی، تدبیر امور، قبض ارواح، مراقبتت از اعمال انسان و حفظ او از خطرات، یاری مؤمنان در جنگ... و برخی هم مأمور وحی هستند. آنان گاهی به صورت انسان در می آیند و بر انبیاء و غیر انبیاء ظاهر می شوند. تعدادشان از ذرات خاک های زمین بیشتر است و نیازی به آب و غذا ندارند و ازدواج هم ندارند و همیشه در حال رکوع و سجود هستند.

پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
سامانه پاسخگویی برخط(آنلاین) به سوالات شرعی و اعتقادی مقلدان حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
تارنمای پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی
انتشارات امام علی علیه السلام
موسسه دارالإعلام لمدرسة اهل البیت (علیهم السلام)
خبرگزاری دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

قالَ الصّادقُ عليه السّلام :

ما مِنْ عَيْنٍ بَکَتْ لَنا اِلاّ نُعِّمَتْ بَالنَّظَرِ اِلَى الْکَوْثَرِ وَ سُقِيَتْ مِنْهُ.

هيچ چشمى نيست که براى ما بگريد، مگر اينکه برخوردار از نعمتِ نگاه به (کوثر) مى شود و از آن سيرابش مى کنند.

جامع احاديث الشيعه ، ج 12، ص 554