آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

نشانه های شناخت «پیامبران الهی» از «مدعيانِ دروغين» عبارتند از: 1. انبياء و اولياء و بزرگان همواره بر منطق عقل تكيه كرده و مى كنند. 2. دعوت آنها از روی دلسوزی و مهربانی است. 3. انبياء و اولياء الهى تعصّب ندارند؛ در حالى كه مدّعيان باطل متعصّبند.

«انبياء و پيامبران» كه از سوى خداوند مأمور دعوت به سوى او مى شدند نشانه هايى داشتند كه به آسانى مى توان آنها را از «مدعيانِ دروغين» شناخت. از جمله اين نشانه ها مي توان به سه چيز اشاره كرد:
1. تكيه بر منطق و دليل عقل:
انبياء و اولياء و بزرگان همواره بر منطق عقل تكيه كرده و مى كنند. به عنوان نمونه قرآن از زبان پيامبر گرامى اسلام(صلى الله عليه وآله) مى فرمايد: «إِنَّمَا أَعِظُكُمْ بِوَاحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا للهِ مَثْنَى وَ فُرَادَى ثُمَّ تَتَفَكَّرُوا»(1)؛ (شما را تنها به يك چيز اندرز مى دهم، دو نفر دو نفر، يا به تنهايى براى خدا قيام كنيد، سپس بينديشيد). تمام خواسته پيامبر(صلى الله عليه وآله) در تفكّر و انديشه و تعقّل خلاصه مى شود. اگر پاى عقل و خِرَد به ميان آيد حقّ از باطل به راحتى شناخته مى شود.
2. دلسوزى و مهربانى:
پيامبر گرامى اسلام(صلى الله عليه وآله) آن قدر دلسوز و مهربان بود كه جان خود را در اين مسير به خطر مى انداخت. اين مطلب در آيه 6 سوره «كهف» آمده است، توجّه فرماييد: «لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَّفْسَكَ عَلَى آثَارِهِمْ»؛ (گويى مى خواهى، خود را به خاطر اعمال آنها از غم و اندوه هلاك كنى) و لذا خداوند او را دلدارى مى داد كه: اين قدر نگران مباش و غم و غصّه نخور، آنها كه قابل هدايت باشند هدايت مى شوند و آنها كه قابليّتِ هدايت نداشته باشند، هر قدر تلاش كنى هدايت نمى شوند.
3. ترك تعصّب:
انبياء و اولياء الهى تعصّب ندارند؛ در حالى كه مدّعيان باطل متعصّبند. پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) هنگامى كه با بت پرستان سخن مى گفت و با دليل و منطق و برهان، حقّانيّتِ اسلام را به اثبات مى رساند و آنها نمى پذيرفتند مى فرمود: «لَكُمْ دِينُكُمْ وَ لِىَ دِينِ»(2)؛ ([حال كه چنين است] آئينّ شما براى خودتان، و آئينِ من براى خودم).(3)