آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام علی(ع) درباره «زكاتِ پيروزي» می فرماید: «زكاتِ پيروزي، عفو است». به يقين، هر موهبتى از سوى خداوند، زكاتى دارد؛ يعنى بهره اى از آن بايد به ديگران برسد. پيروزى نيز موهبت بزرگى است و لازم است بهره اى از آن به ديگران برسد، که همانا عفو از دشمن خطاكار است. لذا امام(ع) می فرماید: «هنگامى كه بر دشمنت پيروز شدى، عفو را شكرانه اين پيروزى قرار بده».

امام علي(علیه السلام) در بخشی از حکمت 211 «نهج البلاغه» مى فرمايد: (زكاتِ پيروزي، عفو است)؛ «الْعَفْوُ زَكَاةُ الظَّفَرِ». به يقين، هر موهبتى كه از سوى خدا به انسان داده مى شود زكاتى دارد؛ يعنى بهره اى از آن بايد به ديگران برسد. پيروزى نيز موهبت بزرگى است و بهره اى كه از آن به ديگران مى رسد عفو از دشمن خطاكار است. البته بارها گفته ايم اين عفو در جايى مطلوب است كه باعث جسور شدن شخص خطاكار نگردد.
همچنین این معنی در حكمت يازدهم نهج البلاغه، به صورت ديگرى آمده: «إِذَا قَدَرْتَ عَلَى عَدُوِّكَ فَاجْعَلِ الْعَفْوَ عَنْهُ شُكْراً لِلْقُدْرَةِ عَلَيْهِ»؛ (هنگامى كه بر دشمنت پيروز شدى، عفو را شكرانه اين پيروزى قرار بده)، البته اداى زكات هم نوعى شكرگزارى است.(1)