آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام علي(ع) در بخشی از حکمت 126 نهج البلاغه، درباره «شک کنندگان» در وجود خداوند می فرماید: «از كسى كه در خدا شك مى كند در شگفتم در حالى كه خلق او را مى بيند». در واقع امام نگاه به عالم هستی و مخلوقات آن را، بهترین راه خداشناسی می داند، به ويژه در عصر ما كه با گسترش علوم، شگفتى هاى خلقت نمايان گشته، خدا شناسى از هر زمانى آسان تر است؛ چراکه در اطراف ما جلوه های قدرت خدا به وضوح نمايان است.

امام علي(عليه السلام) در بخشی از حکمت 126 «نهج البلاغه» مى فرمايد: (از كسى كه در خدا شك مى كند در شگفتم در حالى كه خلق او را مى بيند [و مى تواند از هر مخلوق كوچك و بزرگ، ساده و پيچيده به ذات پاك آفريدگار پى ببرد])؛ «وَ عَجِبْتُ لِمَنْ شَكَّ فِي اللَّهِ، وَ هُوَ يَرَى خَلْقَ اللَّهِ».
عالم هستى سراسر آيينه وجود حق است و مخلوقات بديع، عجيب و اسرارآميز، هر كدام به تنهايى براى پى بردن به وجود مبدئی عالِم و قادر كافى است. به ويژه در عصر و زمان ما كه علوم گسترش پيدا كرده و شگفتى هاى بسيار بيشترى از عالم خلقت نمايان گشته، خداشناسى از هر زمانى آسان تر است. در گوشه و كنار جهان، در گياهان، حيوانات وحشی، پرندگان، ماهيان درياها، ساختمان بدن انسان و گياهانِ ذره بينى، آثار عظمت او به روشنى ديده مى شود و راه را براى خداشناسى هموار مى سازد. گاه در گوشه و كنار جهان موجوداتى به چشم مى خورد كه اگر انسان روزها و ماه ها درباره آنها بينديشد و از آن پى به عظمت آفريننده اش ببرد بجاست. مناسب است در اينجا دو سه نمونه از آنها را طبق نقل بعضى از دائرة المعارف هاى معروف جهان ذكر كنيم.
در دائرة المعارفى به نام «فرهنگ نامه» مى خوانيم: «هيچ گلى در گل فروشى ها زيبايى «گل ثعلبى» را ندارد و كمتر گلى است كه پس از چيده شدن به اندازه گل ثعلبى دوام داشته باشد. اين گل ها در زمين نمى رويند؛ بلكه روى شاخه هاى درختان و قارچ ها پرورش پيدا مى كنند و آب و غذاى خود را از آنها مى گيرند. جالب اين كه دانه گل ثعلبى به قدرى كوچك است كه تنها با ميكروسكوپ ديده مى شود. باد، اين دانه ها را در هوا پراكنده مى سازد. هر گاه روى قارچ ها بنشينند مى توانند آب و غذا از آنها جذب كرده و رشد كنند. گل فروشى ها، ثعلبى ها را در گرم خانه روى قارچ هاىِ كمك كننده پرورش مى دهند و اگر تعجب نكنيد چهار تا هشت سال طول مى كشد تا دانه ثعلبى به ثمر بنشيند».
در همان كتاب مى خوانيم: ««آگاو» گياهى است كه در ايالت هاى مكزيك و ايالت هاي جنوبى آمريكا مى رويد. برگ هاى بسيار ضخيمى دارد، بعضى آن را گياه صد ساله مى نامند وقتى اين گياه آماده گل دادن مى شود ساقه بلندى پيدا مى كند به قطر سى سانتى متر و طول شش متر و صدها گل بر آن ظاهر مى شود و گياه بعد از پژمرده شدنِ گل ها مى ميرد و در عمرش فقط يك بار گل مى دهد. در بيابان هاى مكزيك ده سال طول مى كشد تا گل دهد؛ ولى در گرم خانه ها گهگاه ممكن است صد سال طول بكشد تا گل دهد! اين عمر طولانى براى آن است كه در اين مدت، گياه آب و غذاى كافى در خود ذخيره مى كند تا بتواند آن ميله بلند و قطور و آن همه گل را ظاهر سازد».
در همان كتاب و دائرة المعارف ديگرى آمده است كه در روى زمين درختان عظيمى وجود دارد كه طول بعضى از آنها به پنجاه متر مى رسد و قطرشان به دوازده متر. اگر بخواهند از چوب آنها خانه چوبى بسازند براى يك دهكده مى توانند خانه سازى كنند!
فراموش نكنيم كه اين درخت عظيم روزى يك دانه كوچكى بوده اما دست قدرت پروردگار نيرويى در آن ذخيره كرده بود كه مى توانست اين گونه رشد كند و به اين عظمت برسد. كوتاه سخن اين كه در اطراف ما و همه جهان، آثار عظمت و قدرت او نمايان است؛ چشم بينا و گوش شنوا مى خواهد تا آثار توحيد را در جبين آنها ببيند و پيام تسبيح آنها را بشنود.(1)