آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام جواد(ع) می فرماید: هر امّتى كه قرآن را ترک کرده و آن را كنار گذاشتند، به صورتي كه با حفظ الفاظ قرآن، حدود و احكام آن را تحريف نمودند، قرآن را روايت كردند؛ ولى مراعات آن را نكردند؛ خداوند علم قرآن را از آنها برداشت و دشمنان را بر آنها مسلّط كرد.

در کنار قرائت قرآن که بسیار مهم و با ارزش است توجه به محتوای قرآن هم اهمیت بسیاری دارد. در اينجا روايت جالبى را از امام جواد(عليه السلام) ذكر می كنم، تا روشن شود چطور در اثر عدم توجه به قرآن، خداوند قرآن و علاقه به آن را از ملتى مى گيرد، و دشمنان را بر سر آنها مسلّط مى گرداند. حضرت مى فرمايند: «وَ كُلُّ اُمَّةٍ قَد رَفَعَ اللهُ عَنهُم عِلمَ الكِتَابِ حِينَ نَبَذُوهُ وَ وَلَّاهُم عَدُوَّهُم حِينَ تَوَلُّوهُ وَ كَانَ نَبْذُهُم الكِتَابَ اَنْ اَقَامُوا حُرُوفَهُ وَ حَرِّفُوا حُدُودَهُ فَهُمْ يَرْوُونَهُ وَ لَا يَرْعَوْنَهُ وَ الْجُهَّالُ‏ يُعْجِبُهُمْ‏ حِفْظُهُمْ‏ لِلرِّوَايَةِ وَ الْعُلَمَاءُ يَحْزُنُهُمْ تَرْكُهُمْ لِلرِّعَايَةِ»(1)؛ (هر امّتى كه خداوند علم قرآن را از آنها برداشت وقتى بود كه خود، قرآن را ترك كردند و هر امّتى كه خداوند بر آنها دشمنانشان را مسلّط كرد وقتى بود كه خود زير سلطه دشمن رفتن را قبول كردند، و ترك كردن و كنار گذاشتن آنها قرآن را به اين صورت بود كه حروف و كلمات و الفاظ قرآن را حفظ مى كردند، ولى حدود و احكام آن را تحريف مى كردند، روايت قرآن مى كردند، ولى مراعات آن نمى كردند، نادانان حفظ قرآن را براى روايت كردن آن ترجيح مى دادند و علماء از اينكه ترك رعايت قرآن مى شود محزون و غمگين مى شدند).
با توجه به اين روايت، حركت قهقرائى امّت اسلامى و به عقب برگشتن آنها كاملا روشن مى شود و چقدر دقيق منطبق بر اين زمان مى شود، كه مى بينيم در كشورهائى مثل حجاز و عراق و مصر حفظ الفاظ قرآن بسيار مورد توجه است، به طورى كه بچه هاى كوچك مبادرت به حفظ قرآن مى كنند، در حالى كه احكام آن مراعات نمى شود، و در كنار اين عدم رعايت، علماى راستين محزونند، و خون دل مى خورند، با چشمى گريان و دلى پرخون نظاره گر اين اوضاع هستند، و كارى از دست آنها ساخته نيست، آنقدر كه به صورت زيبا و تجويد قرآن توجه مى شود، به تفسير و بيان احكام توجه نمى شود، و اين نقشه اى بود كه بعد از به انحراف كشيدن خط امامت بعد از پيامبر(صلى الله عليه وآله) كشيده شد، و تا به حال ادامه دارد، اين سياست شومى بود كه بعد از پيامبر(صلى الله عليه وآله) ريخته شد كه قرآن خوانده شود ولى تفسير نشود. به اميد روزى كه به هوش آئيم و براى رفع همه دردها و خصوصاً درد و تفرقه و نفاق به سراغ قرآن رويم، كه آن ريسمان محكمى است كه مأمور چنگ زدن به آنيم. «وَ اعتَصِمُوا بِحَبلِ اللهِ جَمِيعاً وَ لَاتَفَرَّقُوا».(2)،(3)