آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

در تعبيرات ديني آمده اگر خواستيد بفهميد دنيا و ثروت چقدر مي ‏ارزد، ببينيد پيش چه كساني است. اگر نزد افراد خوب است، بفهميد ثروت و دنيا ارزش دارد؛ اما اگر پيش افراد خوب نيست، معلوم مي شود چيز خوبي نيست وگرنه خداوند آن را به خوبها مي ‏داد. پس نتيجه اين كه يا بايد مال داشتن كمال و شرافت باشد كه در اين صورت بايد ملتزم شد كه خدا پيامبرش را تحقير كرده و اين صحيح نيست چون می بینیم او پيامبرش را تكريم كرده نه تحقير، پس كسي را كه خدا به مال سرگرم كرد، در حقيقت به او اهانت كرده تا سراغ معارف نرود.

در تعبيرات ديني آمده است كه اگر خواستيد بفهميد دنيا و ثروت چقدر مي ‏ارزد، ببينيد پيش چه كساني است. اگر ديديد نزد افراد خوب است، بفهميد ثروت و دنيا ارزش دارد؛ اما اگر پيش افراد خوب نيست، معلوم مي شود چيز خوبي نيست وگرنه خداي سبحان آن را به خوبها مي ‏داد. امير مؤمنان علي(سلام‏ الله‌ عليه) در نهج البلاغه مي فرمايد: «اين قدر خود را ارزان نفروشيد» سپس به عنوان تفكري منطقي طي دو مقدّمه استدلال مي كند؛
مقدّمه اول: آيا خدا پيامبرش را گرامي داشت يا نه؟ بدون ترديد عزيزترين بندگان پيش خدا، پيامبر است و هيچ كرامت و عزت و حرمتي نبود، جز آنكه خداي سبحان به پيامبرش داد و فرمود: «وَ رَفَعْنا لَکَ ذِکْرَکَ».(1)
مقدمه دوم: زندگي پيامبر بسيار ساده بود و حتي ايشان مدتها گرسنه مي ‏خوابيدند. چه در شعب ابي‏ طالب و چه در غير آن. اگر مالي از خديجه(سلام ‏الله عليها) رسيد، در راه اسلام خرج شد و حضرت مصرف شخصي نكرد. در آن سه سال شعب ابي‏ طالب، چه گرسنگي ‏ها كشيدند.
سپس در مقام نتيجه‏ گيري مي فرمايد: يا بايد مال داشتن كمال و شرافت باشد، در اين صورت بايد ملتزم شد كه خدا پيامبرش را تحقير كرده و اين صحيح نيست و چون پيامبرش را تكريم كرده نه تحقير، بايد بدانيد كسي را كه خدا به مال سرگرم كرد، به او اهانت كرده تا ديگر به سراغ معارف نيايد.(2)،(3)