آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

احادیث اهل بیت(ع) قرآن را غنی ترین منبع کسب معرفت معرفی می کنند؛ برای مثال پیامبر اکرم(ص) امّت را به مراجعه به قرآن، هنگام مشتبه شدن امور توصیه می کند و با معرفی قرآن به عنوان بهترین راهنما می فرماید: «...كسى كه قرآن را پيشاپيش روى خود قرار دهد او را به بهشت هدايت مى كند...».
 

با توجه به اینکه برخی قائل به غریزی بودن وحی شده اند بحث وحی را با اشاره به اهميّت و غناى بزرگترين مصداق وحى يعنى قرآن مجيد در كلمات پيشوايان بزرگ مطرح مى کنیم، تا هم تأكيدى باشد بر اصل مسأله، و موقعيّت اين منبع عظيم معرفت، و هم پاسخى باشد به كج انديشانى كه وحى را در رديف غرايز حيوانات و پايين تر از ادراكات عقلى مى شمارند، و معتقدند با پيشرفت عقول انسان ها نيازى به وحى و معارفى كه از آن سرچشمه مى گيرد، نخواهيم داشت! تا معلوم شود:
صلاح كار کجا و من خراب كجا؟ *** ببين تفاوت ره از كجاست تا به كجا؟
1. پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) خطاب به مسلمانان فرمود:
«اِذا الْتَبَسَتْ عَلَيْكُمُ الاُْمُورُ كَقِطَعِ الَّيلِ الْمُظْلِمِ فَعَلَيْكُمْ بِالْقُرآنِ... مَنْ جَعَلَهُ أَمامَهُ قادَهُ اِلى الْجَنَّةِ، وَ مَنْ جَعَلَهُ خَلْفَهُ ساقَهُ اِلى الْنّارِ، وَ هُوَ أَوضَحُ دَلْيل اِلى خَيْرِ سَبيْل، مَنْ قالَ بِه صَدَقَ، وَمَنْ عَمِلَ بِهِ أُجِرَ، وَ مَنْ حَكَمَ بِهِ عَدَلَ» (1)؛ (هنگامى كه امور بر شما مشتبه شود همچون پاره هاى شب تاريك، بر شما باد كه به سراغ قرآن رويد... كسى كه قرآن را پيشاپيش روى خود قرار دهد او را به بهشت هدايت مى كند، و كسى كه آن را پشت سر افكند او را به دوزخ مى راند، قرآن بهترين راهنما به سوى بهترين راه ها است، هركس بر طبق آن سخن گويد راستگو است، و هركس به آن عمل كند مأجور است، و هركس مطابق آن حكم كند عادل است).
2. اميرمؤمنان على(عليه السلام) در يكى از خطبه هاى نهج البلاغه مى فرمايد:
«ثُمَّ أنْزَلَ عَلَيْهِ الْكِتابَ نُوراً لا تَطْفَأُ مَصابِيْحُهُ، وَسِراجاً لا يَخْبُو تَوَقُّدُهُ، وَ بَحْراً لا يُدْرَكُ قَعْرُهُ، وَ مِنهاجاً لا يُضِلُّ نَهْجُهُ، وَ شُعَاعاً لا يُظِْلُمُ ضَوْئُهُ، وَ فُرْقاناً لا يُخْمَدُ بُرهانُهُ، وَتِبياناً لا تُهْدَمُ أرْكانُهُ، وَشِفاءً لا تُخْشَى أَسْقَامُهُ، و عِزَّاً لاَ تُهْزَمُ اَنْصارُهُ، وَ حَقّاً لا تُخْذَلُ أَعْوانُهُ ... هُوَ مَعْدِنُ الإِيمَانِ وَ بُحْبُوحَتُهُ وَيَنابِيْعُ الْعِلْمِ وَ بُحُوُرُه، وَ رِيَاضُ الْعَدْلِ وَغُدْرَانُهُ، و أثافِىُّ الإِسْلامِ وَ بُنْيانُهُ» (2)؛ (سپس خداوند كتابى بر او نازل فرمود، همان نورى كه خاموشى ندارد و چراغى كه فروغ اش زوال نمى پذيرد، دريايى كه اعماق اش را نتوان يافت، و راهى كه گمراهى در آن وجود ندارد، شعاعى كه روشنايى اش را تيرگى نگيرد، و فرقان و جدا كننده حق از باطل كه درخشش دليل اش به خاموش نگرايد، بنيانى كه اركان اش منهدم نگردد، شفابخشى است كه با وجود آن بيمارى ها وحشت نياورد، قدرتى است كه ياوران اش را شكست نيست، و حقى است كه مددكاران اش هرگز تنها نمى مانند...قرآن معدن ايمان و مركز آن است، چشمه هاى دانش و درياهاى آن است، منابع عدالت و غديرهاى آن است، و نيز پايه هاى اسلام و شالوده آن است).
3. امام على بن موسى الرضا(عليه السلام) مى فرمايد: مردى از امام صادق(عليه السلام)پرسيد: «ما بالُ الْقُرْآنِ لا يَزْدادُ عَلَى النَّشْرِ وَالدَّرْسِ اِلاّ غَضاضَةً» ؛ (چرا قرآن با افزايش نشر و مطالعه چيزى جز طراوت پيدا نمى كند؟!) امام(عليه السلام) فرمود: «لاَِنَّ الله تَبارَكَ وَتَعالى لَمْ يَجْعَلْهُ لِزَمان، وَلا لِناس دُوْنَ ناس، فَهُوَ فَى كُلِّ زَمان جَدِيْدٌ، وَعِنْدَ كُلِّ قَوْم غَضٌّ اِلى يَوْمِ الْقِيامَةِ» (3)؛ (زيرا خداوند متعال آن را براى زمان معينى قرار نداده، و نه براى قوم خاصى، و لذا در هر زمانى تازه، و نزد هر جمعيتى شاداب و با طراوت است تا روز قيامت).
روايات در اين زمينه بسيار فراوان است؛ هم در منابع شيعه و هم در منابع اهل سنّت. فقط به عنوان نمونه سه حديث فوق را كه از پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) و اميرمؤمنان على(عليه السلام) و امام صادق(عليه السلام) بود، آورديم.(4)