آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اصولا زیارت قبر پیامبر(ص) و امامان نوعى سپاس و تقدیر از فداکارى هاى آنان و آموزش نسل حاضر است تا بدانند که این، پاداش کسانى است که راه حق و هدایت و فضیلت و دفاع از عقیده را مى پویند. این هدف، نه تنها ما را به زیارت قبورشان برمى انگیزد، بلکه به ماندگارى نام و حفظ آثارشان مى انجامد. علاوه بر این پیشوایان مذاهب چهارگانه و راویان و حدیث نگاران آنان در مجموعه هاى حدیثى، روایات فراوانى درباره آثار زیارت قبر پیامبر(ص) نقل کرده اند.

بطور کّلى مى توان گفت زیارت قبر پیامبر(صلى الله علیه وآله) و امامان(علیهم السلام) و شهدا و شایستگان، نتایج سازنده اى دارد که به آن اشاره مى کنیم. و نیز احادیثى را یاد مى کنیم که درباره زیارت قبر پیامبر(صلى الله علیه وآله) است، تاپاسخ هم آمیخته به تحلیل باشد، هم همراه دلیل.
امّا تحلیل: زیارت قبور این شخصیت ها نوعى سپاس و تقدیر از فداکارى هاى آنان است، واعلام به نسل حاضر است تا بدانند که این، پاداش کسانى است که راه حق و هدایت و فضیلت و دفاع از عقیده را مى پویند. این هدف، نه تنها ما را به زیارت قبورشان برمى انگیزد، بلکه به ماندگارى نام و خاطره هاى آنان و حفظ آثار و برپایى جشن ها و مراسم به یاد میلادشان مى انجامد و برپایى مجالس و ایراد سخنرانى هاى سودمند در ایام رحلتشان را در پى دارد و این نکته بر هر عاقل هوشیارى روشن است.
از همین جاست که ملت هاى زنده، به زیارت مدفن پیشوایان و شخصیت هاى خود مى شتابند که جان و مالشان را در راه نجات مردم و آزادى آنان از چنگال استعمارگران و ستمگران فدا کرده اند و براى زنده نگه داشتن یاد آنان مجالس برپا مى کنند و بر ذهن هیچ کدامشان نمى گذرد که اینگونه بزرگداشت ها پرستش آنان است. بزرگداشت خاطره شخصیت ها کجا و پرستش آنان کجا؟ این بزرگداشت، ارج نهادن به تلاش هاى آنان است، ولى عبادت، خدا شمردن و ربّ گرفتن آنان است، آیا کسى از ما یا دیگران هست که این دو را در هم آمیزد؟ هرگز، به شرط آنکه در مقوّمات و مفهوم اصلى عبادت و تعریف آن نیک بنگرد.
اینک که آثار سازنده زیارت قبور به نحو مطلق و زیارت قبور اولیا و نیکان روشن شد، به روایاتى مى پردازیم که به زیارت پیامبر اعظم(صلى الله علیه وآله) تشویق مى کند: پیشوایان مذاهب چهارگانه و راویان و حدیث نگاران آنان در مجموعه هاى حدیثى، روایات فراوانى درباره زیارت قبر پیامبر(صلى الله علیه وآله) نقل کرده اند که به پاره اى از آنها اشاره مى شود:(1)
1. عبدالله بن عمر روایت کرده است که پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: هرکس قبر مرا زیارت کند، شفاعتم براى او واجب مى شود.
2. عبدالله بن عمر: پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: هر که مرا زیارت کند و جز زیارت من انگیزه اى نداشته باشد. بر من است که او را روز قیامت شفیع باشم.
3. عبدالله بن عمر: پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: هر کس حج گزارد و قبر مرا پس از وفاتم زیارت کند، همچون کسى است که مرا در حال حیاتم زیارت کرده است.
4. عبدالله بن عمر: پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: هر که خانه خدا را زیارت کند و مرا زیارت نکند به من جفا کرده است.
5. عمر: پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: هر کس قبر مرا یا مرا زیارت کند، شفیع او یا گواه او خواهم بود.
6. حاتم بن ابى بلتعه: پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: هر کس پس از وفاتم مرا زیارت کند، گویا مرا در حال حیاتم دیدار کرده است.
7. ابوهریره: پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: هر کس پس از وفاتم مرا زیارت کند، گویا مرا در حال حیات زیارت کرده است و هرکه مرا زیارت کند، روز قیامت شفیع یا شاهد و گواه او خواهم بود.
8. انس بن مالک: پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: هر کس در مدینه به خاطر خدا مرا زیارت کند، شفیع او خواهم بود.
9. انس بن مالک: پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: هر کس مرا در حال ممات زیارت کند، گویا مرا در حال حیات دیدار کرده است و هرکس قبر مرا زیارت کند، شفاعت او در روز قیامت بر عهده من است و هیچ کس از امتم که وسعت و توان مالى داشته باشد ولى مرا زیارت نکند، معذور نیست.
10. ابن عباس: پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: هر کس مرا در حال مرگم زیارت کند، چونان کسى است که مرا در حال حیات دیدار کرده است و هرکس مرا زیارت کند تا آنجا که به قبر من برسد، روز قیامت، شاهد یا شفیع او خواهم بود
این ده حدیث را حدیث نگاران روایت کرده اند و اسناد همه را تقىّ الدین سبکى (متوفاى 756 هـ) در کتاب «شفاء السقام» خود آورده و آن ها را صحیح دانسته است. هرکه جویاى تفصیل است به آنجا رجوع کند.(2)(3)