آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امید از عوامل بسیار سازنده در انسان است. آدمى اگر امید به نجات داشته باشد در صدد اصلاح خود بر آمده و به فکر بازگشت به سوى خدا مى افتد. شفاعت  مثل توبه  از عوامل باز بودن روزنه امید بر روى گناهکاران است.

امید از عوامل بسیار سازنده در انسان است. انسانى که امید به اصلاح و آینده خود ندارد و با خود فکر مى کند که خواه و ناخواه دچار عقوبت و آتش جهنم خواهد شد، هرگز به فکر اصلاح و توبه نمى افتد، زیرا امیدوار به نجات خود از آتش دوزخ نیست و با خود تصور مى کند که اگر قرار است در آتش جهنم براى ابد بسوزم پس چرا در دنیا خود را از لذائذ گناه محروم سازم و دنیا را هم بر خود جهنم سوزان نمایم. آدمى اگر امید به نجات داشته باشد و چنین فکر کند که ممکن است کسانى او را از آلودگى رها سازند و امکان دگرگونى و رهائى از عواقب سوء اعمال و رسیدن به سعادت براى او وجود دارد، در صدد اصلاح خود بر آمده و برنامه زندگى خود را تغییر می دهد و به فکر بازگشت به سوى خدا مى افتد. شفاعت یکى از عوامل باز بودن روزنه امید بر روى گناه کاران است همان گونه که توبه نیز چنین نقشى را داراست.(1)