آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

استاد توفیق ابوعلم می گوید: زهرا(س) از فصاحت و بلاغت برجسته اى برخوردار بود، سخنانش داراى قافيه موزون و متناسب و زيبا و هم آهنگ بود. این ویژگی را در خطبه ای بكار برد كه به هنگام بيعت مردم با ابوبكر و مخالفت آن حضرت با او در مساله فدك ايراد كرد. او  سخنورى برجسته بود، که  دلها و احساسات را به لرزه مى آورد.

استاد توفيق ابوعلم(1) در كتاب ارزشمند «اهل بیت» می نویسد: زهرا(رضى الله عنها) همچون ديگر افراد اهل البيت از فصاحت و بلاغت برجسته اى برخوردار بود، سخنانش داراى قافيه موزون و متناسب و زيبا و هم آهنگ بود، به گونه ای که دلها را به معاني اش و ارواح را با استوارى مبانى و پايه ها و نحوه اداء و بيانش جذب مى كرد، او در بيان مطلب نسبت به ديگران از روان ترين مواد و گسترده ترين حدود و خوش سليقه ترين كلمات و با سرعت ترين مطالبى كه مى توانست به ذهن وارد آيد استفاده مى كرد، اين ويژگى را در آن سخنرانى و خطبه اى بكار برد كه به هنگام بيعت مردم با ابوبكر و مخالفت آن حضرت با او در مساله فدك ايراد كرد. وى بعد از ذكر اين مطالب به نقل خطبه از كتاب «بلاغات النساء»(2)، مى پردازد و در پايان مى گويد: آن چه كه درباره حضرت زهراء(رضى الله عنها) شهرت دارد آنست كه حضرت در عرضه مطالب توانا و سخنورى برجسته بود، هر گاه بر جايگاه سخنورى مى نشست دلها و احساسات را به لرزه مى آورد، خطبه و سخنرانى آن حضرت در مقابل مهاجرين و انصار، گواهى راستين بر حضور ذهن و قدرت سخنورى او است.(3). (4)