پاسخ اجمالی:
محمد بن عبدالله بن حسن بن علي(ع) هنگام خروجش بر منصور عباسى نامه اى به او نوشت که در آن آمده است: «...و همانا پدر ما على، وصى و امام بود، پس چگونه شما ولایت او را به ارث بردید در حالى که اولاد او زنده اند...».
قالَ رسولُ اللّه صلّى اللّه عليه و آله :
يا فاطِمَةُ! کُلُّ عَيْنٍ باکِيَهٌ يَوْمَ الْقيامَةِ اِلاّ عَيْنٌ بَکَتْ عَلى مُصابِ الْحُسَينِ فَاِنِّها ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعيمِ الْجَنّةِ.
فاطمه جان !روز قيامت هر چشمى گريان است ؛ مگر چشمى که در مصيبت و عزاى حسين گريسته باشد، که آن چشم در قيامت خندان است و به نعمتهاى بهشتى مژده داده مى شود.
بحارالانوار، ج 44، ص 293
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.