پاسخ اجمالی:
محمد بن عبدالله بن حسن بن علي(ع) هنگام خروجش بر منصور عباسى نامه اى به او نوشت که در آن آمده است: «...و همانا پدر ما على، وصى و امام بود، پس چگونه شما ولایت او را به ارث بردید در حالى که اولاد او زنده اند...».
محمد بن عبدالله بن حسن بن علي(ع) هنگام خروجش بر منصور عباسى نامه اى به او نوشت که در آن آمده است: «...و همانا پدر ما على، وصى و امام بود، پس چگونه شما ولایت او را به ارث بردید در حالى که اولاد او زنده اند...».
قالَ رسولُ اللّه صلّى اللّه عليه و آله :
يا فاطِمَةُ! کُلُّ عَيْنٍ باکِيَهٌ يَوْمَ الْقيامَةِ اِلاّ عَيْنٌ بَکَتْ عَلى مُصابِ الْحُسَينِ فَاِنِّها ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعيمِ الْجَنّةِ.
فاطمه جان !روز قيامت هر چشمى گريان است ؛ مگر چشمى که در مصيبت و عزاى حسين گريسته باشد، که آن چشم در قيامت خندان است و به نعمتهاى بهشتى مژده داده مى شود.
بحارالانوار، ج 44، ص 293
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.