آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

این القاب را حضرت رسول در زمان حیات شان به امام علی دادند و هیچ دلیلی وجود ندارد که حضرت رسول این القاب را از ایشان سلب کرده باشد و به خلفای اول یا دوم داده باشد. از آنجا که صدیق صیغه مبالغه است باید بر کسی اطلاق شود که پیوسته با صدق و راستی همراه باشد و فاروق هم با دانش وسیع خود چنان که باید حق را از باطل تشخیص می دهد و چنین کسی باید معصوم باشد و غیر از حضرت علی(ع) و اهل بیت معصومین کسی شایسته این القاب نمی باشد.

یکى از بى انصافى هاى برخى مورّخین این است که لقب «صدّیق یا صدّیق اکبر» و نیز «فاروق یا فاروق اعظم» را که پیامبر(صلى الله علیه وآله) در زمان حیاتش به امام على(علیه السلام) داد(1)، از او سلب کرده و به عمر و ابوبکر دادند(2)، در حالى که هیچ دلیل معتبرى بر آن وجود ندارد که در عصر رسول خدا(صلى الله علیه وآله) این دو به این لقب ها معروف بوده یا رسول خدا(صلى الله علیه وآله) این دو لقب را براى آن ها گذاشته باشد. در اینجا این مسأله را مورد بررسى قرار مى دهیم.
بررسى لفظ «صدّیق» و «فاروق»:
کلمه «صدّیق» که صیغه مبالغه است بر این دلالت دارد که فعل دائماً باید متّصف به مبدأ باشد، چنان که در موارد استعمال بسیار دیده شده است؛ مثلا: «سِکّیر» به کسى اطلاق مى شود که دائماً در حال سکر و مستى است. همان گونه که «شرّیب» بر کسى گفته مى شود که پیوسته شراب مى نوشد.
بنابر این، «صدّیق» کسى است که پیوسته با صدق و راستى همراه باشد و این معنا تحقق پیدا نمى کند مگر در کسى که گفتار او با کردارش تصادق داشته باشد و این مرتبه کامل تنها با مقام «عصمت» همخوانى دارد، و چنین کسى در میان امت اسلامى جز امام على(علیه السلام) و اهل بیت معصومش نخواهند بود.
کلمه «فاروق» نیز در اصطلاح روایات به کسى اطلاق مى شود که بتواند با دانش وسیع خود چنان که باید حق را از باطل تشخیص دهد و مردم با ارشادات او به حقّ و حقیقت رهنمون شوند. آیا چنین کسانى در امّت اسلامى جز امام على(علیه السلام) و اهل بیت معصومینش که جانشینان واقعى پیامبر بوده اند وجود داشته است؟(3)
ضمن اينكه نسبت دادن اين القاب به ابوبكر و عمر كه خود اهل سنت آنها را معصوم نمي دانند صحيح نمي باشد.