آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ماهیت شفاعت تشویق به گناه نیست، بلکه مفهومی با آثار تربیتی بسیار مثبت است مانند: امیدآفرینی در دل گناهکارانی که با استیلاء هوای نفس بر آنها در هنگام ارتکاب گناه ممکن است از اصلاح و عاقبت به خیری مایوس شوند، برقراری پیوند معنوی با اولیای الهی و تلاش برای به دست آوردن شرایط شفاعت با تلاش برای جبران اعمال گذشته.

ماهیت شفاعت نه تشویق به گناه است و نه چراغ سبز براى گناه کار. همچنین عامل عقب افتادگى و یا واسطه گرى نیست بلکه مسئله مهم تربیتى است که پیامدهاى سازنده اى دارد که به برخى از آنها اشاره میشود.
1ـ امید آفرینى؛
غالباً چیرگى هواى نفس بر انسان سبب ارتکاب گناهان بزرگى مى شود و به دنبال آن روح یأس حاکم مى شود و این نا امیدى ایشان رابه آلودگى بیشتر در گناهان مى کشاند در مقابل امید به شفاعت اولیاى الهى به عنوان یک عامل بازدارنده به افراد نوید می دهد که اگر خود را اصلاح کنند ممکن است گذشته آن ها از طریق شفاعت نیکان و پاکان جبران گردد.
2ـ برقرارى پیوند معنوى با اولیاى الهى؛
مسلّماً کسى که امید به شفاعت دارد می کوشد به نوعى این رابطه را برقرار سازد و کارى که موجب رضاى آن ها است را انجام دهد و پیوندهاى محبت و دوستى را نگسلد.
3ـ تلاش براى به دست آوردن شرائط شفاعت؛
امیدواران شفاعت باید در اعمال گذشته خویش تجدید نظر کنند و نسبت به آینده تصمیمات بهترى بگیرند زیرا شفاعت بدون زمینه مناسب انجام نمى گیرد حاصل آنکه شفاعت نوعى تفضل است که از یک سو به خاطر زمینه هاى مناسب شفاعت شوند واز سوى دیگر به خاطر آبرو و احترام و اعمال صالح شفاعت کننده است .(1)