آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

تباکی یعنی انسان در مواقعی که اشک چشمی ندارد، حالت گریه به خود گرفته، و با حالت حزن و اندوه، در مجالس عزای امام حسین(ع) حاضر شده و با آشنایی با اهداف آن حضرت، از پاداش معنوی آن نیز برخوردار گردد.

«تباکى» به معناى آن است که انسان به خود حالت گریه بگیرد؛ چرا که گاه ممکن است برخى از علاقمندان به سبب پاره اى از شرایط، اشک از چشمانشان جارى نشود، ولى این نباید سبب عدم شرکت در محافل و مجالس حسینى گردد، زیرا در این صورت مى توان با «تباکى» و حالت غم و اندوه و گریه به خود گرفتن، به خیل عزاداران پیوست و از پاداش معنوى آن نیز برخوردار شد. در این کار نیز نشانه ظلم ستیزى و مبارزه با ظالمان است؛ چرا که هدف امام حسین(علیه السلام) چیزى جز این نبود.

در روایتى در ارتباط با گریه بر مظلومیّت اهل بیت(علیهم السلام) مى خوانیم:
«... مَنْ بَکى وَ أَبْکى واحِدَاً فَلَهُ الْجَنَّةُ، وَ مَنْ تَباکى فَلَهُ الْجَنَّةُ»؛ (هر کس بگرید و (حتّى) یک تن را بگریاند، پاداشش بهشت است و هر کس حالت اندوه و گریه به خود بگیرد پاداش او بهشت است).(1)، (2)