آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«مُحْيط» از مادّه «احاطه» به معناى در برگرفتن است و بر دو گونه است: يكى در اجسام، مانند ديوارهايى كه گرداگرد مكانى را گرفته  که به آن «حائط» مى گويند، و ديگر احاطه معنوى، به معناى حفظ و نگاهبانى، يا به معناى اطلاع و آگاهى.

«مُحْيط» از مادّه «احاطه» به معناى در برگرفتن است. از بعضى از كتب لغت چنين استفاده مى شود كه احاطه بر دو گونه است: يكى در اجسام، و از همين رو است كه به ديوارهايى كه گرداگرد مكانى را گرفته «حائط» مى گويند، و ديگر احاطه معنوى، به معناى حفظ و نگاهبانى، و يا به معناى اطلاع و آگاهى از چيزى.
اين واژه گاهى به معناى ممنوع شدن از چيزى نيز به كار مى رود، گويى انسان از هر طرف در محاصره قرار گرفته تا نتواند به آن چيز برسد. واژه «احتياط» نيز در مواردى به كار مى رود كه انسان مى خواهد كارى را انجام دهد كه از خطا و اشتباه، يا از گناه و خلاف، مصون و محفوظ باشد.
در مقاييس اللّغه آمده است كه اين واژه در اصل از مادّه «حَوْط» (بر وزن فَوْت) به معناى چيزى است كه گرداگرد شىء ديگرى مى گردد.
واژه «محيط» نيز ممكن است به معناى احاطه وجودى بوده باشد، يا احاطه از نظر قدرت، يا از نظر علم.(1)، (2)