آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

وقتی هنگام نبرد حضرت سیدالشهدا فرا رسید، آن حضرت برای اتمام حجت بر سپاهیان کوفه، در ضمن اشعار بلیغی که خود سروده بود به معرفی خود و تبار خویش پرداخت و برای آخرین بار این حقیقت را یادآور شد که او از خاندانی است که قرآن و اسلام در آن نازل شده و همین خاندان، پناهگاه مردم در قیامت هستد.

امام(عليه السلام) در روز عاشورا در حالى كه به سوى ميدان شهادت گام بر مى داشت شمشير از نيام كشيده به معرّفى خويش پرداخت و اتمام حجّت نمود، تا فردا نگويند ما او را نشناختيم و براى اين هدف، از اشعار جالب و پرمعنايى كه خود سروده بود، و در اعماق دلها نفوذ مى كرد، بهره گرفت و فرمود:
«اَنَا ابْنُ عَلِيِّ الطُّهْرِ مِنْ آلِ هاشِم *** كَفاني بِهذا مَفْخَراً حينَ اَفْخَرُ
وَ جَدّي رَسُولُ اللّهِ اَكْرَمُ مَنْ مَضى *** وَ نَحْنُ سِراجُ اللّهِ فِى الاَْرْضِ نَزْهَرُ
وَ فاطِمَةُ أُمّي مِنْ سُلالَةِ اَحْمَدَ *** وَ عَمِّي يُدْعى ذَالْجَناحَيْنِ جَعْفَرُ
وَ فينا كِتابُ اللّهِ أُنْزِلُ صادِقاً *** وَ فينَا الْهُدى وَ الْوَحْىُ بِالْخَيْرِ يُذْكَرُ
وَ نَحْنُ أَمانُ اللّهِ لِلنّاسِ كُلِّهِمْ *** نُسِرُّ بِهذا في الاَْنامِ وَ نَجْهَرُ
وَ نَحْنُ وُلاةُ الْحَوْضِ نَسْقي وُلاتَنا *** بِكَأْسِ رَسُولِ اللّهِ ما لَيْسَ يُنْكَرُ
وَ شيعَتُنا في النّاسِ أَكْرَمُ شيعَة *** وَ مُبْغِضُنا يَوْمَ الْقِيامَةِ يَخْسَرُ
بِنا بَيَّنَ اللّهُ الْهُدى مِنْ ضَلالَة *** وَ يَغْمَرُ بِنا آلاءَهُ وَ يَطْهَرُ
إِذا ما أَتى يَوْمَ الْقِيامَةِ ظامِئاً *** اِلَى الْحَوْضِ يَسْقيهِ بِكَفَّيْهِ حَيْدَرُ
اِمامٌ مُطاعٌ اَوْجَبَ اللّهُ حَقَّهُ *** عَلَى النّاسِ جَمْعاً وَالَّذي كانَ يَنْظُرُ
فَطُوبى لِعَبْد زارَنا بَعْدَ مَوْتِنا *** بِجَنَّةِ عَدْن صَفْوُها لا يُكَدَّرُ»
(منم فرزند على پاك، از خاندان هاشم كه اگر بخواهم افتخار كنم همين افتخار مرا بس است!
جدّم رسول خدا است كه گرامى ترين انسان ها است و ماييم چراغ فروزان الهى در زمين.
و مادرم فاطمه(عليها السلام) از دودمان احمد است و عمويم جعفر است كه به صاحب دو بال خوانده مى شود.
و كتاب خدا در خاندان ما به راستى نازل شد و در ميان ما است كه وحى و هدايت به نيكى ياد مى شود.
ما براى تمام مردم امان خداييم، چه آن را براى مردم پنهان كنيم يا آشكار سازيم.
و ماييم صاحب حوض كوثر كه دوستان خود را با جام رسول خدا(صلى الله عليه وآله) ـ كه قابل انكار نيست ـ سيراب مى كنيم.
شيعيان ما در ميان مردم گرامى ترين پيروان هستند و دشمنان ما در روز قيامت زيان خواهند ديد.
خداوند به وسيله ما هدايت را از گمراهى آشكار ساخته و نعمت هاى خويش را فراوان و پاكيزه كرد.
هنگامى كه روز قيامت تشنه اى بر حوض كوثر وارد شود «حيدر» با دو دست مباركش او را سيراب مى كند.
امامى است فرمانروا كه خداوند حقّش را بر همه مردم واجب كرده، و كسى است كه ناظر اعمال [مردم] است.
به بنده اى كه پس از مرگِ ما به زيارت ما نايل شود، بهشت جاودان ـ كه زلال آن هرگز تيره نشود ـ مژده باد!). (1)
امام(عليه السلام) در روز عاشورا تمام برنامه هاى خود را با دقّت به پيش مى برد، و چون مى دانست اين حادثه بزرگ و بى نظير براى هميشه در دل تاريخ ثبت خواهد شد، راه را بر تمام عذر و بهانه هايى كه ممكن بود چهره آن را دگرگون سازد، مى بست.
از جمله در آخرين لحظات عمر در حالى كه به نشانه آمادگى براى پيكار و شهادت شمشير را از نيام درآورده بود، ضمن اشعار رسايى ـ بار ديگر ـ به معرّفى خود پرداخت.
از خودش، از پدرش، از جدّش رسول خدا(صلى الله عليه وآله) از مادرش حضرت زهرا(عليها السلام)، و از عمويش جعفر(عليه السلام) سخن گفت، سپس به اين حقيقت اشاره كرد كه قرآن و اسلامى را كه همه شما ظاهراً به آن افتخار مى كنيد، در خانه ما نازل شده؛ و پناهگاه شما در قيامت نيز ما هستيم.
و عجبا كه اين سخنان كه هر خفته اى را بيدار و هر مستى را هشيار مى كرد، در آن كوردلان مؤثّر نيفتاد! (2)